Z aloe vera przez wieki

Znaki pierwszej obecności aloe vera odnaleziono także w starożytnym Egipcie, w „Egipskiej Księdze Lekarstw” oraz papirusie z Eber z 1550r. p.n.e.. Egipcjanie traktowali aloes niemal mistycznie. Był on swego rodzaju prezentem, składanym w ofierze w czasie ceremonii pogrzebowych symbolizującym życie po śmierci. Sadzono go dookoła piramid, wyznaczając drogę faraonów do Krainy Zmarłych. Do tej pory w Egipcie aloes sadzi się dookoła cmentarzy. Mahometanie zawieszali go nad drzwiami swoich domostw na świadectwo odbytej pielgrzymki do Mekki. Obyczaj ten nadal funkcjonuje w Egipcie. Aloe vera umieszcza się nad wejściem nowego domostwa, w celu sprowadzenia do niego
dobrobytu i zdrowia. Mimo, iż sposób ten pozbawiał go zarówno wody, jak i ziemi mógł przeżyć tak całe lata, a wręcz rozkwitnąć. Pierwotne miejsca występowania bylin aloesowych były suche, gorące terytoria zarówno Afryki, jak i Azji Mniejszej. Najprawdopodobniej z tego powodu pierwsze pisemne wzmianki dotyczące zastosowania Aloe Vera Odnaleziono zarówno na glinianych tabliczkach sumeryjskich, jak i na egipskich papirusach. Te pierwsze datuje się na 2200 r. p.n.e., a zatem powyżej 4 tysięcy lat temu. Natomiast Papirus ebers, zawierający informacje o aloesie pochodzą z 1552 r. p.n.e. (3,5 tysiąca lat temu). Jedna z archeologicznych hipotez mówi, że królowa Kleopatra właśnie Aloe Vera zawdzięczała swą niezwykłą urodę. Jako roślina, która z łatwością przystosowuje się do nowych warunków, aloes szybko zawędrował do Grecji, Rzymu, na tereny Dalekiego Wschodu, a także na teren Ameryki Północnej i Ameryki Południowej.